Farewell Dad, hi Yogya
Blijf op de hoogte en volg Justin
12 September 2012 | Indonesië, Jogjakarta
Tuesday morning, we had a good "American" breakfast at the hotel. Later, we were picked up by Mom, Grandpa, Oom Herry, and some other tantes. It was time.
And by that, I mean fulfilling the last wish of dad. It was somehow a bit eerie, to scatter dad's ashes on September 11th, although both aren't related to eachother. We first drove all around Tangerang and Jakarta, to stop at Jalan Kwini, the place where Dad was born and raised until he was 6 years old. The place is now partly torned down, and enclosed by the walls of a school. On the exact same spot where he lived, a basketball court was located ,with gravel and dirt to the sides. With mom and Tim by my side we walked around the court and stopped in one corner. Mom buried a bit of the ashes and prayed for him - soon to be followed by a small amount of tears. We continued our way back to the exit and gave the officer a small amount of money ,since it was actually not allowed to enter the school.
We walked around the place, where there used to be the entrance of this place ,next to a famous restaurant called Victoria. We saw how everything was deteriored and time wasn't nice to the complex. Now, only really poor people sell their stuff and food...
We then drove towards the beach in this massive traffic. Already on our way to Jalan Kwini we were impressed by the differences and contrasts between rich and poor, between chaos and structured and between peace and "riboet" (noisy). This was about to escalate when we drove to the beach. It tooks us an hour to get there ,but when we got to the entrance (tollway ,ofcourse) it was so tranquil around. We passed the filthy rich Marina, and finally arrived. Opa got out of the car meanwhile, and we walked along the water. Mom, Tim and I then went out to sea where we saluted dad, by scattering all of his remains. It proved to be more difficult than I'd ever imagine. Holding each others hands, we did so, and cried and shouted a lot on behalf of my sisters, mom, myself, all of his brothers and sisters, grandchilds, and everyone else whom he loved so much. As we speak, I am a bit shaky and teary ,as the memories and feelings of this event are so strong. Just thinking of this, makes me reflect on who I am ,what I do, and by giving me a bit of peace and closure on the past two years. Same story goes for ma.
Upon getting back ashore, we gently walked back to grandpa and ate some bakso. Meanwhile ,both my mom and I were overwhelmed by headaches due to the powerful emotions. Tante Ernie then gave the both of us massages to relieve the pains (and it worked!) ,but still our tears were so salty from sadness, just thinking of what happened 10 minutes earlier. I hugged grandpa and chatted with him - about how this environment used to be (just beach and now crammed and densely built), and how a sole Chinese lady during the Japanese and Dutch war/colonization was killed (he told this many times!).
After dinner, we went to Gambir Station to get ourselves the traintickets for today. My God, it took 2 hours due to the massive rush (which constantly dominates the Jabotadebek region - short for Jakarta, Bogor, Tangerang, Depok and Bekasi). Then at the station, getting a ticket is not as easy as it seems. First we needed to fill out a form with our names and ID's and stating from where to where we wanted to go (and when/. It took half an hour in the queue to solve this with a lot of fuzz. Only soon I realized my name was spelled incorrectly (Yustin!) So it took another half hour (and 10000 Rp) to correct it.
Funny fact is that people cannot believe I am not a local. I look like just as any other inhabitant, and I am always looked upon, even this American tourist was amazed to hear me telling I really am not from Jakarta =P.
Anyway, Tim and I were dropped off at our hotel (after driving another hour). We said goodbye to grandpa and Oom Herry and called it a night.
Today, Wednesday Sep 12th, we woke up to eat some bubur ayam for breakfast. Hilarious moment when we came back to the room - I thought I left my keycard in my room, so I asked the housekeepers to open the room - only realizing I had the keycard somewhere in my wallet haha...
Okay, we quickly packed our stuff and were picked up by mom, Lucky and the two Tantes to go to the Mall just on the outskirts of Jakarta. What a difference here - everything is so neatly aligned ,so structured. It looked like planners were hired, and only decent to high quality resources were used. We had a good time at the mall, ate some Es Campur along with Sirsak Juice (In Netherlands commonly called Guanabana), wandered around and went back to Gambir station at 14:45 - only to arrive at 16:15 for a distance of just a mere 15km on a crow's flight. We said goodbye to Lucky and took the 17u train to Yogyakarta. We departed in time, and my Goodness what a sight. Everything in the slums was visible, all the extreme poor people... But somehow they are happy with what they are and what they have. The world is indeed a cruel place.
We are still in the train (at 23:05 local time) and passed Cirebon, Prokowerto and Kroya station). The trains are odd, and cockroaches as additional (and unpaid) travellers which show up at every stop - and will run away as soon the train starts moving. Fun fact about this journey: roughly 550km, double tracks, electrification, narrow gauge rail, drives on the right VMax of 100km/h. Train runs with food services on board, and at every stop, clerks show up and shout from the doorways (as they are NOT permitted to run through the cars - PAK MIE PAK MIE ,ODOL ODOL ODOL). Check the sportypal url for the exact route, as I recorded the entire journey from beginning to end: http://www.sportypal.com/Workouts/Details/2618772
Well Tim wraps up today in more detail today now (in Dutch)!
On behalf of Tim and Anna,
Justin
---------------
(overgenomen van FB)
Dag 2 in Jakarta,
Nadat wij het ontbijtje genuttigd hadden, zouden wij even een frisse duik nemen in het zwembad. Dus snel naar boven om ons om te gaan kleden....niet dus haha. Ik wilde even mijn boek uitlezen en eindigde in dromenland voor zo'n 2 uurtjes!
Nadat ik wakker gemaakt werd door Justin, gingen wij ons opfrissen en werden wij opgehaald door Anna en familie, als verrassing was opa er ook!
(die wilde graag mee om Justin te zien).
Vandaag ging het de dag worden vol met tranen, verdriet, pijn en bovenal liefde. Wij gingen immers het as van Bertus (vader/man) uitstrooien. Dat was zijn wens.
De trip zou beginnen bij zijn huis, waar hij vroeger gewoond heeft als kind. Dus met z'n alle de auto in en opweg. Vanuit de kleine wijkjes met hele kleine huisjes, vuil op de weg en veel dieren op straat (veel katten vooral) naar de snelweg en zo verder opweg.
Op de plek aangekomen bleek de straat best veranderd en waar vroeger de huisjes stonden, staat nu een school. Nadat wij aan de beveiliger van de school ons verhaal hadden verteld mochten wij toch naar binnen naar de binnenplaats. Anna, Justin en ik liepen naar de hoek van het veld waar vroeger het huisje bleek te zijn, wat volgde was natuurlijk heel erg emotioneel allemaal.
Anna begraafde een klein beetje as op deze plek. Wat ik al aangaf net, dit was heel erg emotioneel voor hun/ons en ook speciaal.
Daarna werd er besloten om de rest uit te gaan strooien op zee, dus snel weer de auto in en weer opweg.
Bij de zee aangekomen liepen wij eerst even de pier rond en maakte we wat toeristische foto's van bootjes, de zonsondergang en kwallen in de zee (vandaar dus bordjes dat je niet mag zwemmen haha). Uiteindelijk gingen alleen Ann, Jus en ik in een bootje om het as uit te kunnen strooien op zee.
Klein stukje gevaren (officieel mag dit dus niet) en nog wat foto's later, was het moment aangekomen om het as in het water te strooien. Wederom een zeer emotionele evaring, zelfs als 'buitenstander' omdat het gepast was om even op de achtergrond te verdwijnen zodat Justin en Anna hun moment van los laten konden hebben en hun eigen gevoel te beleven.
Toen was het weer tijd om naar vaste grond te varen en om te eten aan het water met tantes, oom en opa natuurlijk, die lekker met Justin ging praten en vertelde over de 2e Wereld Oorlog over bepaalde dingen (wat hij al zo deze dag al een paar keer had gedaan, zowel tegen Jus als tegen mij hahaha).
Ik besloot om mijn vader even te bellen om deze 2 dagen door te nemen. Pratend over mijn belevingen hier en dat er veel zwerfkatten lopen, ratten zo nu en dan voorbij rennen en boven je hoofd de vleermuizen voorbij vliegen, word ik gestoken in mijn teen. Ik dacht natuurlijk weer een spinnetje ofzo, bleek later een mug te zijn....klein verschil ;)
Na het eten gingen wij treinkaartjes halen voor de reis naar Yogyakarta (daar zijn wij nu) maar dat duurde en duurde maar en zo'n 2uur later, nadat Yustin weer gewoon Justin heete en een snelle stop bij de Dunkin Donuts gedaan, gingen wij naar het hotel om lekker te gaan slapen.
Dag 3 Jakarta/Trein staat morgen op onze blog (justimdownunder.waarbenjij.nu) aangezien wij die nu beleven en de beleving van Justin over deze dag #2..... Groetjes!
And by that, I mean fulfilling the last wish of dad. It was somehow a bit eerie, to scatter dad's ashes on September 11th, although both aren't related to eachother. We first drove all around Tangerang and Jakarta, to stop at Jalan Kwini, the place where Dad was born and raised until he was 6 years old. The place is now partly torned down, and enclosed by the walls of a school. On the exact same spot where he lived, a basketball court was located ,with gravel and dirt to the sides. With mom and Tim by my side we walked around the court and stopped in one corner. Mom buried a bit of the ashes and prayed for him - soon to be followed by a small amount of tears. We continued our way back to the exit and gave the officer a small amount of money ,since it was actually not allowed to enter the school.
We walked around the place, where there used to be the entrance of this place ,next to a famous restaurant called Victoria. We saw how everything was deteriored and time wasn't nice to the complex. Now, only really poor people sell their stuff and food...
We then drove towards the beach in this massive traffic. Already on our way to Jalan Kwini we were impressed by the differences and contrasts between rich and poor, between chaos and structured and between peace and "riboet" (noisy). This was about to escalate when we drove to the beach. It tooks us an hour to get there ,but when we got to the entrance (tollway ,ofcourse) it was so tranquil around. We passed the filthy rich Marina, and finally arrived. Opa got out of the car meanwhile, and we walked along the water. Mom, Tim and I then went out to sea where we saluted dad, by scattering all of his remains. It proved to be more difficult than I'd ever imagine. Holding each others hands, we did so, and cried and shouted a lot on behalf of my sisters, mom, myself, all of his brothers and sisters, grandchilds, and everyone else whom he loved so much. As we speak, I am a bit shaky and teary ,as the memories and feelings of this event are so strong. Just thinking of this, makes me reflect on who I am ,what I do, and by giving me a bit of peace and closure on the past two years. Same story goes for ma.
Upon getting back ashore, we gently walked back to grandpa and ate some bakso. Meanwhile ,both my mom and I were overwhelmed by headaches due to the powerful emotions. Tante Ernie then gave the both of us massages to relieve the pains (and it worked!) ,but still our tears were so salty from sadness, just thinking of what happened 10 minutes earlier. I hugged grandpa and chatted with him - about how this environment used to be (just beach and now crammed and densely built), and how a sole Chinese lady during the Japanese and Dutch war/colonization was killed (he told this many times!).
After dinner, we went to Gambir Station to get ourselves the traintickets for today. My God, it took 2 hours due to the massive rush (which constantly dominates the Jabotadebek region - short for Jakarta, Bogor, Tangerang, Depok and Bekasi). Then at the station, getting a ticket is not as easy as it seems. First we needed to fill out a form with our names and ID's and stating from where to where we wanted to go (and when/. It took half an hour in the queue to solve this with a lot of fuzz. Only soon I realized my name was spelled incorrectly (Yustin!) So it took another half hour (and 10000 Rp) to correct it.
Funny fact is that people cannot believe I am not a local. I look like just as any other inhabitant, and I am always looked upon, even this American tourist was amazed to hear me telling I really am not from Jakarta =P.
Anyway, Tim and I were dropped off at our hotel (after driving another hour). We said goodbye to grandpa and Oom Herry and called it a night.
Today, Wednesday Sep 12th, we woke up to eat some bubur ayam for breakfast. Hilarious moment when we came back to the room - I thought I left my keycard in my room, so I asked the housekeepers to open the room - only realizing I had the keycard somewhere in my wallet haha...
Okay, we quickly packed our stuff and were picked up by mom, Lucky and the two Tantes to go to the Mall just on the outskirts of Jakarta. What a difference here - everything is so neatly aligned ,so structured. It looked like planners were hired, and only decent to high quality resources were used. We had a good time at the mall, ate some Es Campur along with Sirsak Juice (In Netherlands commonly called Guanabana), wandered around and went back to Gambir station at 14:45 - only to arrive at 16:15 for a distance of just a mere 15km on a crow's flight. We said goodbye to Lucky and took the 17u train to Yogyakarta. We departed in time, and my Goodness what a sight. Everything in the slums was visible, all the extreme poor people... But somehow they are happy with what they are and what they have. The world is indeed a cruel place.
We are still in the train (at 23:05 local time) and passed Cirebon, Prokowerto and Kroya station). The trains are odd, and cockroaches as additional (and unpaid) travellers which show up at every stop - and will run away as soon the train starts moving. Fun fact about this journey: roughly 550km, double tracks, electrification, narrow gauge rail, drives on the right VMax of 100km/h. Train runs with food services on board, and at every stop, clerks show up and shout from the doorways (as they are NOT permitted to run through the cars - PAK MIE PAK MIE ,ODOL ODOL ODOL). Check the sportypal url for the exact route, as I recorded the entire journey from beginning to end: http://www.sportypal.com/Workouts/Details/2618772
Well Tim wraps up today in more detail today now (in Dutch)!
On behalf of Tim and Anna,
Justin
---------------
(overgenomen van FB)
Dag 2 in Jakarta,
Nadat wij het ontbijtje genuttigd hadden, zouden wij even een frisse duik nemen in het zwembad. Dus snel naar boven om ons om te gaan kleden....niet dus haha. Ik wilde even mijn boek uitlezen en eindigde in dromenland voor zo'n 2 uurtjes!
Nadat ik wakker gemaakt werd door Justin, gingen wij ons opfrissen en werden wij opgehaald door Anna en familie, als verrassing was opa er ook!
(die wilde graag mee om Justin te zien).
Vandaag ging het de dag worden vol met tranen, verdriet, pijn en bovenal liefde. Wij gingen immers het as van Bertus (vader/man) uitstrooien. Dat was zijn wens.
De trip zou beginnen bij zijn huis, waar hij vroeger gewoond heeft als kind. Dus met z'n alle de auto in en opweg. Vanuit de kleine wijkjes met hele kleine huisjes, vuil op de weg en veel dieren op straat (veel katten vooral) naar de snelweg en zo verder opweg.
Op de plek aangekomen bleek de straat best veranderd en waar vroeger de huisjes stonden, staat nu een school. Nadat wij aan de beveiliger van de school ons verhaal hadden verteld mochten wij toch naar binnen naar de binnenplaats. Anna, Justin en ik liepen naar de hoek van het veld waar vroeger het huisje bleek te zijn, wat volgde was natuurlijk heel erg emotioneel allemaal.
Anna begraafde een klein beetje as op deze plek. Wat ik al aangaf net, dit was heel erg emotioneel voor hun/ons en ook speciaal.
Daarna werd er besloten om de rest uit te gaan strooien op zee, dus snel weer de auto in en weer opweg.
Bij de zee aangekomen liepen wij eerst even de pier rond en maakte we wat toeristische foto's van bootjes, de zonsondergang en kwallen in de zee (vandaar dus bordjes dat je niet mag zwemmen haha). Uiteindelijk gingen alleen Ann, Jus en ik in een bootje om het as uit te kunnen strooien op zee.
Klein stukje gevaren (officieel mag dit dus niet) en nog wat foto's later, was het moment aangekomen om het as in het water te strooien. Wederom een zeer emotionele evaring, zelfs als 'buitenstander' omdat het gepast was om even op de achtergrond te verdwijnen zodat Justin en Anna hun moment van los laten konden hebben en hun eigen gevoel te beleven.
Toen was het weer tijd om naar vaste grond te varen en om te eten aan het water met tantes, oom en opa natuurlijk, die lekker met Justin ging praten en vertelde over de 2e Wereld Oorlog over bepaalde dingen (wat hij al zo deze dag al een paar keer had gedaan, zowel tegen Jus als tegen mij hahaha).
Ik besloot om mijn vader even te bellen om deze 2 dagen door te nemen. Pratend over mijn belevingen hier en dat er veel zwerfkatten lopen, ratten zo nu en dan voorbij rennen en boven je hoofd de vleermuizen voorbij vliegen, word ik gestoken in mijn teen. Ik dacht natuurlijk weer een spinnetje ofzo, bleek later een mug te zijn....klein verschil ;)
Na het eten gingen wij treinkaartjes halen voor de reis naar Yogyakarta (daar zijn wij nu) maar dat duurde en duurde maar en zo'n 2uur later, nadat Yustin weer gewoon Justin heete en een snelle stop bij de Dunkin Donuts gedaan, gingen wij naar het hotel om lekker te gaan slapen.
Dag 3 Jakarta/Trein staat morgen op onze blog (justimdownunder.waarbenjij.nu) aangezien wij die nu beleven en de beleving van Justin over deze dag #2..... Groetjes!
-
12 September 2012 - 22:26
Justin :
P.S. More photos will follow soon from Tims camera - his photos are phenomenal! -
12 September 2012 - 22:34
Jacqueline:
Mooi om te lezen xxx -
13 September 2012 - 00:23
Dennis Pentinga:
Inderdaad heel mooi om te lezen :). Ben erg benieuwd naar de foto's! Geniet! -
13 September 2012 - 01:00
Jillis:
Erg indrukwekkend en ontroerend, Justin, ik weet hoe je je moet voelen (geen cliché). -
13 September 2012 - 22:28
Wubbo:
Mooi om te lezen hoe jullie dit beleven. Ik kan me de emoties goed voorstellen, maar denk dat het goed is wat jullie hebben gedaan en hoe het is gegaan. Veel plezier met de rest van de reis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
